آخرین باری که راجع به آپدیت وبلاگ نوشتم، بر میگرده به ۱ آبان ۹۸! اون موقع کم کم داشتم خودم رو برای خدمت سربازی آماده می‌کردم و اصلا هم نمی‌دونستم قراره با چی روبرو شم.
یادمه برای آپدیت به نسخه ۲ تمرکز اصلیم رو گذاشتم روی سادگی و قالبی انتخاب کردم که تقریبا فقط متن داشت بدون هیچ پیچیدگی خاصی.
قالب قبلی واقعا خوب بود و خیلی راحت می‌شد باهش کار کرد اما اون برای وقتی خوب بود که من زیاد مطلب نداشتم توی وبلاگ.
مطالب که زیاد شد، دیدم خیلی از نوشته‌هام گم شدن و این خیلی بد بود. جدای از جستجو توسط گوگل برای من مهم بود که وقتی کسی وارد وبلاگ می‌شه خیلی راحت‌تر به سایر مطالب دسترسی داشته باشه و خیلی چیزا جلوی چشمش باشه.
از همون وسطای خدمت فکر تغییر قالب به سرم زد و از همون موقع‌ها من دنبال قالب می‌گشتم برای وبلاگ.
ولی مشکلاتی که وجود داشتن یکی این بود که هم من سرباز بودم و وقت کافی برای تغییرات نداشتم و دوم اینکه اصلا قالبی که نظرم رو جلب کنه پیدا نمی کردم. من چندتا فاکتور داشتم برای خودم و هیچ قالبی رو نتونستم پیدا کنم تا همه رو باهم داشته باشه.
هر مرخصی‌ای که میومدم می‌گشتم تا ببینم چیز جدیدی اومده یا نه. گذشت و گذشت تا اینکه بالاخره خدمتم تموم شد.
دیگه خیلی جدی افتادم دنبال کوبیدن و ساختن! با برنامه‌هایی هم که برای زندگیم چیندم اون قالب قبلی اصلا جوابگوی برنامه‌های الانم نبود.
از طریق سایت راستچین با قالب ایرانی هاریکا آشنا شدم. تو همون نگاه اول گفتم این دقیقا همون چیزیه که من دنبالش بودم! کلی قالب رو بررسی کردم و بعد هم خریدمش. خوشحالم از اینکه بالاخره دارم از یک قالب ایرانی استفاده می‌کنم و حداقل مسائل کپی رایت توش رعایت شده.
قالب رو گرفتم و شروع کردم به کار. حدود یک هفته وقت گذاشتم و کار کردم روی وبلاگ و بالاخره تبدیل شد به این چیزی که الان دارید می‌بینید.
شاید باورتون نشه ولی این قالب رو اینقدر دوست دارم که هر وقت باز می‌کنم وبلاگ رو حالم خوب می‌شه 🙂
الان وقتی وارد صفحه اصلی وبلاگ می‌شید انبوهی از پست‌های من رو با دسته‌بندی‌های مختلف می‌تونید ببینید. حتی مطالبی که ۳ سال پیش نوشتم براتون نمایش داده می‌شه.
همهٔ پست‌های وبلاگ رو از اول بازبینی کردم و خیلی‌هاشون ایراد داشتن و تا جایی که تونستم رفعشون کردم.
سرعت وبلاگ به طرز وحشتناکی بالاست و آدم لذت می‌بره از سریع بودن.
هر جور حساب می‌کنم این قالب از نظر من همه چی تمومه. خیلی دوسش دارم!
پست‌هایی که توش کامنت زیاده، به طرز قشنگی کامنت‌ها رو قابل خوندن کرده و اصلا آزار دهنده نیست. صفحه دونیت رو هم کلی سبک کردم و رنگ وبلاگ رو هم از بنفش به چیزی که می‌بینید تغییر دادم.
واقعا با این شکل و شمایل جدید حالم خیلی خوبه. الان که دیگه نه سربازی‌ای هست و نه محدودیت دیگه‌ای، از بزرگ‌ترین برنامه‌های روزانه‌ام نوشتن تو وبلاگ و ثبت همه چیزه.
کلی کار قراره اینجا انجام بدم و کلی چیز قراره از هم دیگه یاد بگیریم. از درگیری‌های آینده‌ام با دنیای برنامه‌نویسی بگیرین تا کتاب‌هایی که قراره بخونم، فیلم‌هایی که قراره ببینم و کلی چیز دیگه…
خیلی خوشحال می‌شم اگر شما هم نظرتون رو راجع به این ظاهر جدید بگید. وبلاگ رو دنبال کنید چون قراره کلی اتفاق هیجان‌انگیز داخلش رخ بده!
خوشحالم که خدمتت تموم شده و به کاری که دوست داری میپردازی 🙏
مرسی محمد جان.
بازگشت شکوهمندانه شما به عرصهٔ وبلاگ‌تان را تبریک می‌گویم!
ساختار قشنگ و خوبی شده. مبارک باشه.
منتظر ادامهٔ خواندن ایمیل‌های هفتگی شما هستم. موفق باشی.
ممنون محسن عزیز.
به‌به، مبارکه محمد جان
خوشحالم که هم خدمتت تموم شد و هم اینکه بالاخره قالبی که دوست داشتیو پیدا کردی :))
مرسی عباس جان. آره بالاخره پیداش کردم 🙂